Evgenije Onjegin predstavlja najpoznatiji romantičarski roman u stihu, a istovremeno je i jedan od najpoznatijih romana u svetskoj književnosti. Aleksandar Sergejevič Puškin je u ovom romanu, kroz lik Evgenija Onjegina, prikazao društvene pojave dvadesetog veka, kao i čoveka čija se tragedija ne pripisuje samo njegovom karakteru, nego i besmislu svoje sredine, ali i time što nikada nije mogao da uguši predrasude sredine u kojoj je vaspitavan. Ličnosti koje su predstavljene u ovom romanu, svojim postupcima i udelom u radnji, iskazuju karakterističnu epohu u Rusiji. Evgenije Onjegin, Tatjana Larin i Vladimir Lenski junaci su ovog dela i oni predstavljaju plod društva i sredine u kojoj žive, iako su neprestano u nerazrešivom sukobu sa stvarnošću.

Pisac ovaj sukob prikazuje indirektno, nenametljivo, stidljivo, nameravajući da na takav način najbolje prikaže karaktere svojih junaka. Tema ovog dela jeste, svakako, ljubav, koja sa sobom povlači i niz drugih tema, poput mimoilaženja srodnih ljudi, otuđenosti pojedinca, skepticizma, naivnog idealizovanja života, ali i odnosa književnosti prema životu. Autor svojim čitaocima ovaj roman analitički predstavlja, jer stvara karakter u razvoju i pokušava da otkrije sve uzročno–posledične veze između materijalnih stvari i psiholoških pojava. On nam, kroz lik glavnog junaka, Evgenija Onjegina, prikazuje okolnosti pod kojima se razvijao, kao i uzroke koji su doneli u njegov život nezadovoljstvo i demonstrativni odlazak iz tog sveta. Izrazitu psihološku tačnost, produbljenost i reljefnost u oslikavanju karaktera književnih junaka pronalazimo u opisivanju njihovih postupaka i okruženja, što Puškina čini posebnim i izvrsnim piscem.

Ovo dragoceno delo ostavilo je traga i na druge poznate autore, te je tako Bjelinski o njemu rekao ponešto: „Onjegin se može nazvati enciklopedijom ruskog života, i, u najvećoj meri, ruskom tvorevinom. I zar je čudno što je ovaj spev tako oduševljeno prihvatila publika i što je njegov uticaj na savremenu i docniju rusku književnost bio tako ogroman? On je za rusko društvo bio akt saznanja, gotovo prvi, ali zato tako krupan korak napred.”