Knjiga Dubrovački Srbi: izgubljeno nasleđe je riznica zaboravljenog kulturnog blaga srpskog naroda. Među koricama ove knjige sabrani su malo poznati tekstovi Srba Dubrovčana i Srba katolika o raznim identitetskim i političkim pitanjima. U generacijskom nizu od Nikše Gradija do Henrika Barića ovde su zastupljeni autori koji su i danas aktuelni.

Branislav Stanković i Aleksandra Ninković Tašić, autori već kultne knjige Zvonari slobode, odradili su izuzetno važan posao. Za razliku od drugih knjiga čija tema su dubrovački Srbi, u ovoj knjizi njihov glas je dat neposredno. Nema potrebe da se oni, posle toliko godina, oni naknadno tumače, prisvajaju ili negiraju. U knjizi možete pročitati kako su vodeći Srbi Dubrovnika pisali o Ruđeru Boškoviću i kako su obeležili njegovu godišnjicu sredinom 19. veka. Takođe, o identitetu njegove porodice saznajte više u beležnicama njegovog oca, Nikole Boškovića.

Takođe, u knjizi postoji i niz izuzetnih tekstova iz pera Lovra Pavlovića Lučića o identitetu makarskog primorja: kome je pripadalo i koje je poreklo njegovog stanovništva. Pored Lovre Pavlovića, o identitu Dalmacije pročitajte i iz pera Koste Kulišića.

Neumrli Lazar Tomanović je pisao o odnosu Gundulićevog Osmana prema srpstvu i hrvatstvu, a Luko Zore o razvoju dubrovačke književnosti.

Posebno važni su redakcijski tekstovi iz časopisa Dubrovnik o odnosu verskog i nacionalnog identiteta u srpskom narodu, kao i vrlo zanimljiv poziv Ljudevita Vuličevića omladini.

Knjigu zatvaraju odabrani članci Antuna Fabrisa, jednog od vodećih političkih esejista u srpskoj kulturi na početku 20. veka.