U ovoj knjizi nalaze se odabrane pripovetke najistaknutijeg pisca satire u srpskoj književnosti devetnaestog veka. Izbor otvaraju upravo pripovetke i humoreske, među kojima su Pozorište u palanci i Mitropolitov mačor, koje izvrgavaju ruglu nespremne glumce i ponizne građane. U drugom delu knjige nalaze se Domanovićeve satire, brižljivo odabrane, što čini da se nadovezuju jedna na drugu. Priređivač započinje drugi deo zbirke satirom Ukidanje strasti, u kojoj ismeva čovekovu podređenost, pokornost i poslušnost.

U satiri Danga autor podrugljivo govori o ljudima koji se boje vlasti i slobodne misli, poredivši ih sa stokom koja biva žigosana pred odlazak u klanicu, dok kroz satiru Mrtvo more daje grotesknu sliku ljudi „dremljivih, podbulih od spavanja, neki dremaju stojeći, usta im poluotvorena”, odnosno grotesknu sliku bezvoljnih ljudi. Delom Marko Kraljević po drugi put među Srbima pisac oživljava narodnog junaka kako bi ga uporedio sa našim narodom i kako bi, kroz njegove osobine, otkrio nesposobnost ljudi da se suoče i da prepoznaju izvorne i autentične osobine pravog Marka Kraljevića. U svom stvaralaštvu Domanović veliku pažnju poklanja istorijskim trenucima, te tako svoju satiru Vođa smešta u vreme Nikole Pašića, pri čemu ukazuje na ljudsku potrebu za savršenim vođom i savršenom zemljom.

Poput Nušića, i Domanović otvoreno govori o radu državnog aparata za vreme dinastije Obrenovića, što je i predočeno u satiri Stradija. Upravo u ovoj satiri do izražaja dolazi piščeva imaginacija, predstavljena kombinacijom satire, groteske i fantastike. Svojim opusom ušao je u srpsku književnost i, sasvim zaslužno, poneo titulu utemeljitelja satire, koja mu pripada i dan-danas.