Đura Jakšić, pesnik koji je išao vlastitim putem, u lirskoj poeziji ostavlja ogromno bogatstvo, budući da su njegove pesme iskrene i doživljene, muzikalne i slikovite, sa egzalitarnim tonom i poetskim zanosom.

Da je to zaista tako, potvrdio nam je P. Kočić prilikom dvadesetpetogodišnjice smrti Đure Jakšića: „Nijedan naš pjesnik, ni prije ni danas, nije pisao svoje pjesme tako istinskim, tako duboko iskrenim i vrelim nadahnućem kao Đura, te to je uzrok da se i danas Jakšić, dok su drugi gotovo zaboravljeni i zabačeni, vrlo prijatno čita. NJegove nas pjesme zagrijevaju, oduševljavaju i potresaju. Neka topla i nježna svježina struji kroz njih. Da je ljepota u umjetnosti besmrtna, poznato je. Ali ima još nešto u umjetnosti što je besmrtnije: život. Njegova je lirika puna života, života koji plače, jauče, pišti i u bolu bjesni; života koji ljubi, uzdiše, čezne; života koji kune i proklinje i sam dan rođenja…”

Naime, čitajući pesme u ovoj zbirci, a i šire, uveravamo se da je to zaista tako, jer su njegove pesme odrazi trenutnog stanja i raspoloženja. U njegovim ljubavnim pesmama oseti se toplina, meko i tiho tepanje upućeno dragoj, bez upotrebe suvišnih i ‘kičastih’ epiteta. Međutim, nailazimo i na one pesme u kojima pesnik iznosi svoje boli, patnje, nesreće, koje vuku korene iz njegovog stvarnog života. U tim pesmama pesnik je vagabund, nezadovoljan i nesrećan, pa se svojim pesmama ispoveda, govoreći im o njegovoj nesrećnoj sudbi. U rodoljubivim pesmama, opevajući mnoge istorijske trenutke, Jakšić je odvažan junak, pravi heroj iz naroda koji se bori za slobodu i pravdu svoga naroda.

Upravo su nam ovi pomenuti konflikti, ljutnje i ogorčenosti izrodili jednog izvanrednog pesnika, inovatara u lirskoj poeziji, čija dela mi danas držimo u svojim rukama.