Svojim ranijim komparativnim studijama i monografijama Svetlana Stipčević, profesor srbokroatistike i šef katedre na Fakultetu za strane jezike i književnost Univerziteta u Bariju (Italija), jedan od retkih stručnjaka za staru dubrovačku književnost,i pridodala je knjigu „Dubrovačke studije”.

Ova knjiga sadrži: „Slovinstvo” starih Dubrovčana i islam, Dubrovačka književnost renesanse i baroka u evropskim okvirima, Biblijski sadržaji u dubrovačkoj književnosti XVII veka, Evropski kontekst dubrovačke melodrame...

Autor na početku knjige svojih ogleda i studija veli:
Još od sredine XVI veka, na Pelješcu, u Konavlima, u dubrovačkom zaleđu, većina srpskog stanovništva bila je pravoslavna, ali pod snažnim uticajem Dubrovačke republike, grada-države, izrazito katoličke i u najtešnjim vezama s papskom kurijom. Srbi su prelazili u katoličanstvo, baš kao što su to činili, znatno ranije, njihovi sunarodnici iz uglednih dubrovačkih patricijskih i trgovačkih porodica... Poznato je da je uključivanje stare dubrovačke u srpsku književnost predmet mnogih polemika... Razlozi osporavanja imaju svoje ishodište u politici, a ne u nauci... Stavljanje dubrovačke književnosti van srpske književne tradicije od jednog dela srpske inteligencije može se objasniti pre svega činjenicom da se počev od polovine XIX veka počelo napuštati Vukovo načelo o Srbima sva tri zakona... Danas, kada je srpski narod u Hrvatskoj pred konačnim nestankom u krajevima u kojima je vekovima živeo, mislim da je više nego ikada naša dužnost da književno nasleđe njihovih predaka uključimo u našu zajedničku srpsku kulturnu tradiciju...