Novi roman Milisava Savića, jednog od najaktivnijih i poetički najotvorenijih predstavnika srednje generacije savremenih srpskih proznih pisaca, sledi najbolje književne osobine njegove ranije proze, posebno njenog postupka naporednih narativnih tokova, primenjivanih u mnogim njegovim romanima, najizrazitije u Ožiljcima tišine. Za razliku od prethodnih knjiga, u kojima su paralelne priče bile raspoređivane u veće kompozicione celine, u novom romanu one se sistematično smenjuju jedna za drugom tokom cele sadržine ovog izuzetno zanimljivog i provokativnog proznog dela. Princ i serbski spisatelj ima dva narativna toka, jedan se odnosi na Stefana Zanovića, pustolova i samozvanog princa iz Paštrovića u Crnogorskom primorju, drugi na pisca i prosvetitelja Dositeja Obradovića. Njihovi likovi se, poput likova Andrića i Crnjanskog u Ožiljcima tišine, u novom romanu razvijaju kao tipični antipodi. Stefan Zanović je dinamični putnik, maštar, mistifikator, ljubavnik, zatvorenik, prigodni pesnik, prijatelj i poznanik evropskih vladara i velikih francuskih pisaca i filozofa druge polovine 18. veka, zaljubljenik u neposredni život i u njegove izazovne oblike ispoljavanja, pun planova i ideja o poboljšanju vlastitog položaja u stvarnosti, čak i na štetu drugih, i pun nade da se njegovi snovi i želje u budućnosti mogu ispuniti. Nasuprot njemu stoji lik Dositeja Obradovića, prosvetitelja i patriote, racionaliste, moraliste, skeptika, pisca koji je verovao u moć razuma i potrebu razumevanja među ljudima i narodima, koji je svojim visoko ispoljenim nacionalnim osećanjem, neposredno potvrđenim dolaskom u ustaničku Srbiju, umnogome pomogao jačanju samosvesti srpskog naroda u vreme Prvog srpskog ustanka i borbe za nacionalnu, kulturnu i političku slobodu. Kao u nekadašnjim pikarskim romanima, poglavlja o ta dva ključna lika smenjuju se u dinamičnoj naraciji i zanimljivim, na dokumentarnoj građi zasnovanim stvarnim životnim i na imaginaciji dopunjavanim oniričkim i grotesknim situacijama, kao dve suprotstavljene, a po nečemu ipak bliske slike iste, do kraja nesaznatljive stvarnosti. Situacije u kojima se nalaze ovi likovi, stavovi koje zastupaju i ponašanje koje ispoljavaju sugerišu ne samo neposredno narativno, nego i mnogo šire, univerzalno književno značenje, pa čak i aktuelno društveno i političko. Opisujući poslednje godine njihovih života, Milisav Savić nagoveštava i mogućnosti paralela i analogija sa današnjim vremenom i sa današnjom situacijom na srpskom i balkanskom nacionalnom i geopolitičkom prostoru, ali pre svega traga za univerzalnim analogijama koje ova dva lika i u antropološkom i u kulturnoistorijskom, a pogotovo u poetičkom smislu nude današnjim čitaocima.