A glumci su tako dobar, fini svet; glumci su nevini, kao deca; infantilni su, i što su infantilniji, bolji su glumci; oni traže tako malo, samo aplauz, jer od aplauza jedino i žive; kako im onda ne oprostiti tu sitnu sujetu što su večno gladni priznanja, publiciteta, slike ili notice u novinama; to im je jedino svedočanstvo da postoje.

Pisci, slikari, kompozitori žive za večnost, njihova dela ostaju. Glumac živi za trenutak, i to za ovaj trenutak, i ako ga propusti, nije ni postojao...

Ako su pisci savest čovečanstva, glumci su njegovo ogledalo...

Omiljena među kritičarima, publikom i novinarima, Ružica Sokić je ostvarila čak četiristo pedeset uloga i dvesta pedeset intervjua. Razgovori s novinarima često su se pretvarali u sesije u kojima je vodila dijalog sa sobom, preispitivala se i sagovorniku i sebi odgonetala mnoge faze svog života. Tako je nastalo obilje materijala koji je uobličen u Moju glumu – slojevitu glumačku priču sazdanu od promišljanja o glumi, poetici filma i pozorišta, ali i o događajima u bivšoj zemlji, karakterima i postupcima glumaca i kolega iz pozorišnog i filmskog sveta. Ružica Sokić se nije ustručavala da iznese obilje fascinantnih detalja o konkretnim događajima i situacijama – atmosferi na dodeli Zlatne arene u Puli, potresnoj ulozi u Kozari, snimanju erotskih scena u filmu Kad budem mrtav i beo, počecima karijere Dragana Nikolića, napadima smeha sa Zoranom Radmilovićem, šamaru Pavla Vuisića na snimanju filma Gorki deo reke... Govorila je iskreno, kritički, ali i emotivno i sa strašću – svakim redom ove knjige pokazujući kako se glumom nije bavila nego ju je živela.

Dragocen vodič kroz istoriju srpskog glumišta i uzbudljivo pozorišno štivo koje „zaviruje“ iza scene oslikavajući glumačke svetove do kojih oko gledaoca ne može da dopre.