Hipofiza u egzilu je roman o propasti druge Jugoslavije, o Beogradu devedesetih, o ratovima koji besne na prostorima nekadašnje zajedničke države, o uzburkanim sudbinama i identitetima, o ljudima podeljenim između nove stvarnosti i svojih uverenja, o tome kako ljudi koji žive u istoj porodici ili u istoj ulici postaju smrtni i ratni neprijatelji, o životu pod pritiskom, o mladim ljudima koji odlaze iz zaraćene i unesrećene zemlje u emigraciju ne bi li tamo zasnovali novi život i pronašli izgubljeni mir i smisao svakodnevice.

Junakinja romana Hipofiza u egzilu dolazi iz Zadra na studije u Beograd. Ubrzo njeni studentski dani postaju obeleženi raspadom zemlje, odjekom novih balkanskih ratova, bedom i hiperinflacijom, političkom obešću i slikama nasilja. Stvarnost rata i raspada zemlje potiskuju sva druga iskustva, a napetost etničkih odnosa u nekadašnjoj državi pogađa i pojedince i porodice. Odlazak u emigraciju postaje jedini mogući izlaz za mnoge mlade ljude koji u gradovima i zemljama egzila pokušavaju da se saberu i obnove iskustvo nenarušene privatnosti, ličnog spokoja i stvaranja novih porodičnih i profesionalnih okruženja.

Uporedo sa opisom doživljaja glavne junakinje, traje njena intenzivna i strasna prepiska sa najboljim drugaricama. Njihova pisma iz Beograda, Zadra, Londona, Zrenjanina i Tel Aviva predstavljaju uzbudljiva svedočanstva o istorijskoj drami koja postaje drama običnih života.

Roman Sofije Kordić je svedočanstvo protiv zaborava i protiv ravnodušnosti. Svedočeći o konkretnim iskustvima junakinja koje traumatično preživljavaju raspad zemlje i rat, roman Hipofiza u egzilu sugestivno pripoveda o tome kako je teško prevladati mučna iskustva života, čak i kada se njegovi junaci hrabro otisnu u novo iskustvo egzila. Jednom doživljena istorija postaje iskustvo s kojim se neprestano živi, nezavisno od ličnih uverenja i od mesta boravka.